- چهارشنبه ۲۱ مرداد ۹۴
- ۰۳:۰۳
آدمها را بابت از دست دادن چیزهایی که یک عمر ترس از دست دادنش را داشتهاند، نترسانید. پای ترسهایشان را به هر ماجرایی نکشید... وسط حرفهایتان به ترسِ از رفتن اشاره نکنید... ترس ِ از دست دادن، مثل خوره میفتد به جانشان، دلشان را آشوب میکند... آینده را به زمانِ حال نیاورید! فعلها فقط حق دارند در زمان مربوط به خودشان اتفاق بیفتند نه زودتر... حسرت روزهای بعد از اتفاق های نیفتاده را یادآوری نکنید..آدم است دیگر..شب و روزش می شود گریه..میشود غصه..می شود تاریکی... میشود قهر کردن با خواب به خاطر فرار از کابوس های شبانه... آدمی که به تازگی با عزیزش روی سنگ ِ غسالخانه وداع کرده را به رفتن تهدید نکنید.. یک چیزی توی گلویش قلمبه می شود که نه بالا می رود نه پایین ..آنقدر می ماند و گلوگیر میشود که دنیا برایش تمام می شود به همین راحتی...!